ఆంధ్రకి ఆగని అన్యాయం

అవశేష’ ఆంధ్రప్రదేశ్‌కి ఇవాళ దిక్కూదివాణం లేదు. ఈ మేరకు ఆంధ్రప్రదేశ్‌ పునర్‌ వ్యవస్థీకరణ చట్టం తగిన బందోబస్తు చేసింది. 
ఎనిమిదిన్నర కోట్ల ప్రజల ఆశల, అవకాశాల కేంద్రంగా ఎదిగిన హైదరాబాద్‌నూ, దాని నుంచి సింహభాగంగా వచ్చే ఆదాయాన్నీ, విభజన పేరుతో మూడున్నర కోట్ల మందికి కట్టబెట్టడం గురించి కాదు ఈ మాట. 
హైదరాబాద్‌లో ఆంధ్రుల పరిరక్షణ కోసమంటూ, సెక్షన్‌ 8 అనే ఒక త్రిశంకు స్వర్గాన్ని సృష్టించడం గురించి కాదు ఈ నిష్టూరం. చట్టంలో పెట్టలేకపోయాంగాని, పదేళ్ల ప్రత్యేక హోదా ఖాయమని పార్లమెంటు సాక్షిగా అవలీలగా అబద్ధాలు చెప్పడం గురించి కాదు ఈ విమర్శ. 
అరవై ఏళ్ల పాటు అందరి స్వేదంతో నిర్మితమైన వందలాది వ్యవస్థలను కూడా నిస్సిగ్గుగా లాగేసుకుంటే, ఈ పునర్‌ వ్యవస్థీ కరణ చట్టం అక్కరకు రాలేదని కూడా కాదు ఈ ఆక్రోశం. 
ఇంత అనైతికంగా, అన్ని సహజ న్యాయ సూత్రాలకు విరుద్ధంగా పరిశేష ఆంధ్రప్రదేశ్‌కి అన్యాయం జరుగుతుంటే, తెలుగువారికున్న ఏకైక మహానగరంలోని మేధావులు గానీ, మార్క్సిస్టులు గానీ, హక్కుల కార్యకర్తలు గానీ, రాజకీయ పార్టీలుగానీ, ప్రొఫెసర్లుగానీ, ఉపన్యాసకులు గానీ - ఒక్కరంటే ఒక్కరు కూడా నోరెత్తి, ఇది అధర్మం అని చెప్పేవారు లేరా అని ఈ ఆవేదన. 
హైదరాబాద్‌ (ఆదాయం) లేదన్నారు సరే. సెక్షన్‌ 8 చెల్లదన్నారు పోనివ్వండి. షెడ్యూల్‌ 10లోని 142 ప్రభుత్వ సంస్థలు కూడా మావేనని బుకాయిస్తే, అందుకు కోర్టు కూడా కోడిగుడ్డు మీద వెంట్రుకలేరితే, ఇక చివరకు మిగిలేదేమిటి?

హైదరాబాద్‌లోని సుపరిపాలనా కేంద్రాన్ని అత్యాధునిక వస తులతో, అధునాతన భవనాల్లో 2001లో అప్పటి ముఖ్యమంత్రి చొరవతో ప్రారంభించారు. పాలనలో కొత్త పంథా అవలంబిం చేందుకు, అందుకు అనుగుణంగా పాలనాయంత్రాంగానికి తర్ఫీదునిచ్చేందుకు ఉమ్మడి రాష్ట్రంలో ఏర్పడిన ఈ కేంద్రం దేశ విదేశాల్లో పేరు సంపాదించుకుంది. ఉమ్మడిగా ఏర్పరుచున్న ఈ సంస్థ మొత్తం మాదేనని ఇప్పుడు తెలంగాణ ప్రభుత్వం లాగేసుకుంటోంది. సుపరిపాలనా కేంద్రం వంటి మరి 126 సంస్థలు హైదరాబాద్‌లోనే ఏర్పాటయ్యాయి కాబట్టి, ఇవన్నీ మావేనని తెలంగాణప్రభుత్వం తాజాగా ప్రకటించింది. ఉమ్మడి రాష్ట్రం ఏర్పడ్డాక ఆంధ్రప్రదేశ్‌ ప్రభుత్వ ఆధ్యర్యంలో ఏర్పడిన సంస్థల్లో నూట ఏడింటిని పునర్‌ వ్యవస్థీకరణ చట్టంలోని షెడ్యూల్‌-10 కింద పెట్టారు. ఆ తర్వాత కొద్ది కాలానికి (ఈ ఏడాది మే 7న), ఈ జాబితాకి మరో 35 సంస్థలను గుట్టు చప్పుడు కాకుండా కేంద్రం జతచేసింది. అంటే, ఉమ్మడి రాష్ట్రం లోని 142 సంస్థలు ప్రస్తుతం ఈ షెడ్యూల్‌-10 కింద ఉన్నాయి.

అరవై ఏళ్ల పాటు తెలుగువారందరికి రాజధానిగా ఉన్నందు వల్ల, ఈ 142 ప్రభుత్వ సంస్థల్లో 123 సంస్థలని హైదరాబాద్‌ నగరంలోనూ, శివారుల్లోనూ నెలకొల్పారు. అక్షరాలా పదహారు (16) సంస్థలను మాత్రమే, ఆంధ్ర, రాయలసీమ ప్రాంతాల్లో పెట్టారు. మూడు సంస్థలు హైదరాబాద్‌ బయట తెలంగాణ జిల్లాల్లో ఉన్నాయి. షెడ్యూల్‌-10 కింద హైదరాబాద్‌లో ఉన్నవి చిన్నాచితకా సంస్థలుకావు. విద్యారంగానికి సంబంధించిన అన్ని బోర్డులు, సొసైటీలు ఇందులోనే ఉన్నాయి. తెలుగు, హిందీ, సంస్కృతం అకాడెమిలు ఈ జాబితాలోనివే. జేఎన్‌టీయూ ఫైన్‌ ఆర్ట్స్‌, తెలుగు విశ్వవిద్యాలయం, అంబేద్కర్‌ సార్వత్రిక విశ్వ విద్యాలయం, రాజేంద్రనగర్‌ వ్యవసాయ విశ్వవిద్యాలయం దగ్గర నుంచి టెక్స్ట్‌ బుక్‌ ప్రెస్‌, స్టేట్‌ సెంట్రల్‌ లైబ్రరీ, ఓరియంటల్‌ మాన్యుస్ర్కిప్ట్స్‌ లైబ్రరీ, స్టేట్‌ ఆర్కైవ్స్‌ దీనికిందకే వస్తాయి. సైన్సు, పోలీసు, సర్వే, అటవీ, కనస్ట్రక్షన్‌ మొదలైన అకాడెమిలు, పొల్యూషన్‌ కంట్రోల్‌, బయో డైవర్శిటీ, సోషల్‌ వెల్ఫేర్‌, వక్ఫ్‌ వంటి బోర్డులు, ఎస్‌సీ, ఎస్‌టీ, మహిళా, బాలల హక్కుల కమిషన్లు ఈ జాబితాలోనివే. ఆనాటి ఆంధ్రప్రదేశ్‌లోని 23 జిల్లాల ప్రజలు కట్టిన పన్నుల నుంచి, అప్పటి మొత్తం రాష్ట్ర జనాభాకి సేవల అందించడం కోసం, ఆరు దశాబ్దాల పాటు, అందరి కృషితో ఏర్పాటైన సంస్థలివి. అరవై ఏళ్ల పాటు ఒక్కొక్క ఇటుక పేర్చుకుంటూ, అందరూ కలిసి కట్టుకున్న పరిపాలనా వ్యవస్థలివి.

‘కొన్ని రాష్ట్ర స్థాయి ప్రభుత్వసంస్థల సేవలు అందుబాటులో ఉండటం గురించి’ అనే మకుటంతో ఈ షెడ్యూల్‌-10 ఉంది. ఈ షెడ్యూల్‌ గురించి సెక్షన్‌ 75 (1) వివరించింది. ‘ఆయా రాష్ర్టాల్లో ఉన్న ఉమ్మడి రాష్ట్ర సంస్థల సేవలను పొరుగు రాష్ర్టా నికి ఎటువంటి లోటు లేకుండా సమకూర్చాలి. అపాయింటెండ్‌ తేదీ నుంచి (అంటే 2014 జూన్‌2 నుంచి) ఏడాది లోగా దీనికి సంబంధించి రెండు రాష్ట్ర ప్రభుత్వాలు ఒక ఒప్పందానికి రావాలి. రాని పక్షంలో, కేంద్ర ప్రభుత్వమే జోక్యం చేసుకోవాలి,’ అనేది ఈ సెక్షన్‌ సారాంశం.

ఈ సెక్షన్‌లో ఎక్కడా సంస్థల యాజమాన్యం (ఒనర్‌ షిప్‌) గురించిన ప్రస్తావన లేదు. అంటే, ఏ రాష్ట్రంలో ఈ సంస్థలు ఉంటే, ఆ రాష్ట్ర ప్రభుత్వానికే ఇవన్నీ దఖలు పడతాయని ఈ సెక్షన్‌ చెప్పలేదు. నిజానికి, రెండు రాష్ర్టాల మధ్య ఆస్తులు, అప్పుల పంపకం గురించి చట్టంలోని ఆరో భాగంలోని సెక్షన్‌ వివరించింది. ఆస్తులు, అప్పుల పంపకాలు ‘సముచితంగా, సహేతుకంగా, న్యాయబద్ధం’గా జరగాలని(47.3), ఈ పంపకం జనాభా ప్రాతిపదికన (అంటే 58:42 నిష్పత్తిలో) ఉండాలని (48.1.బి), ఒకవేళ రెండు రాష్ర్టాలు ఈ విషయంలో ఒక అవ గాహనకు రాలేకపోతే, భారత కంట్రోలర్‌అండ్‌ ఆడిటర్‌ జనరల్‌ సలహా ప్రకారం కేంద్ర ప్రభుత్వం ఈ బాధ్యత నిర్వర్తిస్తుందని (47.4) ఈ సెక్షన్‌ స్పష్టం చేసింది. ఈ సెక్షన్‌లో పదే పదే వాడిన పదాలు ‘సముచితంగా, సహేతుకంగా, న్యాయబద్ధంగా’ రెండు రాష్ర్టాల మధ్య ఆస్తులు, అప్పుల విభజన జరగాలని. అలాగే, సెక్షన్‌ 64 కూడా, ఆస్తులు అప్పులకు సంబంధించి ఇరు రాష్ర్టాలూ ఒక అవగాహనకు వచ్చి పంచుకోవాలని, లేని పక్షంలో కేంద్రం ఆదేశాలప్రకారం నడుచుకోవాలని చెబుతుంది.

అయితే, దబాయిస్తే ఏ మాటైనా చెల్లుబాటు అవుతుందనే వైఖరికి అలవాటుపడ్డ తెలంగాణ ప్రభుత్వ పెద్దలు ఈ సంస్థలన్నీ హైదరాబాద్‌లో, అంటే తెలంగాణ భూభాగంలో ఉన్నాయి కాబట్టి, తెలంగాణ ప్రభుత్వానికే చెందుతాయనే వాదన మొదలుపెట్టారు. రాజ్యాంగం ప్రకారం, ఏ రాష్ట్రంలో ఉండే ప్రభుత్వ సంస్థలు ఆ రాష్ర్టానివే కాబట్టి; ఇవాల్టి రోజున ఈ ప్రాంతం భౌగోళికంగా తెలంగాణకాబట్టి, ఈ సంస్థలన్నిటినీ మేం కలిపేసుకుంటున్నాం అని తెలంగాణ ప్రభుత్వం చర్యలు చేపట్టింది. ఉన్నత విద్యామండలి కేసులో ఉమ్మడి హైకోర్టు ఇచ్చిన తీర్పు తమకు అనుకూలంగా ఉండటంతో, తెలంగాణ ప్రభుత్వం ఇక అన్నీ తమవేననే ధీమాతో ముందుకు వెళు తోంది. హైదరాబాద్‌లో ఉన్న అన్ని షెడ్యూల్‌-10 సంస్థలను స్వాధీనం చేసుకోవాలని తెలంగాణ రాష్ట్ర ప్రధాన కార్యదర్శి ఆదేశాలు కూడా జారీ చేశారు. నిజానికి, అంతకుముందే ఏపీ ప్రభుత్వం వేసిన అప్పీలుకు స్పందించిన సుప్రీం కోర్టు, ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌ ఉన్నత విద్యామండలి హైదరాబాద్‌లో తన కార్యకలా పాలు నిర్వహించవచ్చని మధ్యంతర ఉత్తర్వులు ఇచ్చింది. దీని మీద తుది తీర్పు సుప్రీం కోర్టు వెలువరించాల్సి ఉంది.

కేసు ఫలితం ఏమైనా కావచ్చు. కాని, ఈ మొత్తం వ్యవహారంలో ప్రజాస్వామ్యవాదులమని చొక్కాలు చించుకునే వారికీ, ప్రజల హక్కులు మీదా, న్యాయాన్యాయాల మీద మాట్లాడే పేటెంట్‌ మాదేనని చెప్పుకునే మేధావివర్గానికీ, హక్కుల సంఘాలకూ ఎదురయ్యే ప్రశ్నలు చాలానే ఉన్నాయి. ఆరుదశాబ్దాల ఉమ్మడి కష్టాన్ని ఒక్కరే తన్నుకు పోతామనడం న్యాయమేనా? మూడున్నరకోట్ల తెలంగాణ ప్రజలకు జరగాల్సిన న్యాయం, ఐదు కోట్ల ఆంధ్ర, రాయలసీమ ప్రజలకు అవసరం లేదా? చట్టం, రాజ్యాంగం ఏం చెప్పిందని అలా ఉంచితే, సహజ న్యాయసూత్రాలు, సామరస్య పంపకాలకు ఎలాంటి ప్రాధాన్యం లేదా? స్థానబలం ఉందికదాని, నీతి న్యాయాలను వదిలేసి, ఆటవిక ధర్మాన్ని పాటించడాన్ని ఖండించాల్సిన అవసరం లేదా? చట్ట ప్రకారం చూసినా కూడా ఈ 142 సంస్థలకు సంబంధించి ఏడాది లోగా రెండు ప్రభుత్వాల మధ్య అవగాహన కుదరని పక్షంలో, కేంద్రమే పంపకాలు చేయాల్సి ఉంది. ఆ సమయం ముగిసింది కూడా. కేంద్రం నిర్ణయం తర్వాతే కోర్టుల జోక్యం ఉండొచ్చు. ఆ రకంగా చూసినా, ఉన్నత విద్యామండలి కేసులో హైకోర్టు తీర్పును అడ్డంపెట్టుకొని, అన్ని సంస్థలను ఏకపక్షంగా మావేనని తెలంగాణ ప్రభుత్వం ప్రకటించడం చట్టాన్ని వక్రీకరించడం కాదా? పోనీ వీటిలో కొన్నిటిని తెలంగాణకు బదలాయించి, ఆ మేరకు నష్టపరిహారం చెల్లించినా సరేనని ఆంధ్రప్రదేశ్‌ ప్రభుత్వం లేఖ రాస్తే, కేంద్రం ఇంతవరకూ కిమ్మనకపోవడం సబబేనా?

తెలంగాణ ప్రభుత్వ వైఖరి పదో షెడ్యూల్‌ విషయంలో ఏ రకంగా చూసినా కూడా సమర్థనీయం కాదు. సెక్షన్‌ ఎనిమిది గురించో, హైదరాబాద్‌ గురించో మాట్లాడితే తెలంగాణ ఆత్మగౌరవమూ, రాష్ర్టాల హక్కులూ అని ఉపన్యాసాలు దంచే మేధావులు, షెడ్యూల్‌-10లోని ఉమ్మడి సంస్థలు, ఆస్తుల గురించి భరించలేని మౌనమెందుకు వహిస్తారో తెలియదు.

కారణలేమైనా, కోస్తా, రాయలసీమ ప్రజలను అన్యాయం చేసేందుకు తెలంగాణ ప్రభుత్వం ప్రయత్నిస్తుంటే, కేంద్రం ఉదాసీనంగా వ్యవహరిస్తుంటే, ఇవాళ ప్రశ్నించే గొంతుకలేలేవు. సూది మొనంత భూమి కూడా ఇవ్వనని నిక్కచ్చిగా చెప్పిన ధుర్యోధనుడి మాదిరిగానే ఇవాళ తెలంగాణ ప్రభుత్వం మాట్లా డుతుంటే, ఈ వైఖరి అనర్థదాయకం అని చెప్పగల కురు వృద్ధులు, గురువృద్ధులు తెలుగు రాష్ర్టాల్లో లేకుండా పోయారు!                                                              
(Published in Andhra Jyothy on 11-07-2015)

When a jurist undermines the law

One would expect a legal brain to clinically examine an issue before making sweeping and vilifying comments. Madabhushi Sridhar’s article (T Government Undermined, The Hans India dated 15-7-2014) betrays not only a lack of comprehension but also a malicious intent.

The write-up is supposed to have been written from a ‘legal angle’. Unfortunately, there is anything but legal in this piece – in fact, it is completely politically-motivated and prejudicial. Coming from somebody who taught law and is currently a Central Information Commissioner, Madabhushi’s arguments are not just one-sided, they are misleading and perfect examples of red herring.

The article begins with a string of statements that are completely at variance with the legal and stated position over Hyderabad in the AP Reorganisation Act, 2014. The following are inferences that Madabhushi draws from Section 8 of the Act (Responsibility of Governor to protect residents of common capital of Hyderabad):

“Telangana Chief Minister has absolutely no control over his capital, while his Andhra counterpart has it absolutely.”

“It is also made obvious to the first Chief Minister of Telangana K Chandrasekhar Rao that the Chief Minister of Andhra Pradesh N Chandrababu Naidu has a stronger grip on the capital.”

“… no power to Telangana, every power to Andhra.”

These are very strong but dubious conclusions, which if true are indeed against Telangana. But where did Madabhushi infer these perplexing assumptions from? Unless he created them out of thin air, there is nothing in the Section 8 of the Act that even remotely suggests what the learned lawyer so nonchalantly proclaims to be the gospel truth.

For the sake of clarity, I will have to reproduce the section that deals with the powers of Governor.

8. (1) On and from the appointed day, for the purposes of administration of the common capital area, the Governor shall have special responsibility for the security of life, liberty and property of all those who reside in such area.

Is there anything here that says Andhra Chief Minister has any control over Hyderabad?

(2) In particular, the responsibility of the Governor shall extend to matters such as law and order, internal security and security of vital installations, and management and allocation of Government buildings in the common capital area.

Again, do the above suggest by any stretch of imagination that one of the chief ministers has a stronger grip on the capital than the other?

(3) In discharge of the functions, the Governor shall, after consulting the Council of Ministers of the State of Telangana, exercise his individual judgment as to the action to be taken: Provided that if any question arises whether any matter is or is not a matter as respects which the Governor is under this sub-section required to act in the exercise of his individual judgment, the decision of the Governor in his discretion shall be final, and the validity of anything done by the Governor shall not be called in question on the ground that he ought or ought not to have acted in the exercise of his individual judgment.

Note the point - the Governor shall consult the Telangana cabinet, not Andhra cabinet, in these matters. However, the Governor can exercise his individual judgment in taking action. Pray, where is the mention of Andhra government here?

(4) The Governor shall be assisted by two advisors to be appointed by the Central Government.

The advisors are appointed by the Centre, not by AP Government, though Madabhushi will have you believe otherwise.

Anybody with a rudimentary understanding of English language would figure out the intent, object and the meaning of the provisions of the section. But Madabhushi would twist and turn the section to suit his conspiracy theory. See what he has deducted from the points in the section:

“On the other hand, same Governor has to go by the advice of Andhra Pradesh Chief Minister. He cannot override his advice or use his own discretion”

Where has this come from? When the provisions clearly state that the Governor will use his own discretion, how can the writer say that the Governor cannot use his judgment? Where does it say that the Governor should take the advice of AP CM? If the Governor is not even expected to take the AP CM’s advice, where is the question of the Governor not being able to override the same?

Madabhushi goes on to say things which are completely out of sync with the letter and spirit of the law. The writer goes to the ridiculous length of stating that ‘even the Centre will have to go by Andhra CM’s advice’!

Even a cursory reading of the Section 8 will not lead anybody to such hyperbole. This is not amplification, but plain distortion. How can a Professor of Law derive at these outrageous conclusions? How can he totally misread a simple and plain section, and create demons out of nothing?

Is there an agenda behind this scare mongering?

It appears so if one were to analyse the drift of the write-up. Madabhushi, who is expected to be a neutral commentator, takes a blatant stand in favour of - not Telangana - but the Government of Telangana headed by K Chandrasekhar Rao. His coloured views are evident when he says that the AP CM was trying to protect ‘encroachments, illegal possessions and irregular occupation of lands in and around the capital city’! The Central Information Commissioner assumes, without any benefit of doubt, that the AP CM’s writing a letter to the Centre to implement Section 8 of the AP Reorganisation Bill is nothing but a ‘desire to have more powers to protect huge and valuable lands in Hyderabad of certain strong lobbyists’. At the same time, he is convinced beyond any doubt that the Telangana government was genuine in its ‘drastic action initiated .. against encroachments’ etc.

Only a completely partisan commentator, leave alone a Constitutional functionary, can be so presumptuous.

All through his rhetoric, Madabhushi is trying to gloss over the fact that the powers given to the Governor in regard to Hyderabad in the AP Reorganisation Act are due to the reality that the city remains a common capital for Telangana and Andhra Pradesh for a period of ten years. But the legal scholar does not as much as take that cold fact into cognizance. He writes as though this is an unforeseen development and an unwarranted attempt by the Centre and AP at ‘undermining’ the government of Telangana. In fact, when talking about the special powers of Governor, Madabhusi rakes up controversy without taking into account the context and the circumstances of the division process that led the UPA government to incorporate this section in the first place.

In a statement unbecoming of his public stature, Madabhushi claims that the ‘sovereignty and democratic character of Telangana state’ are under threat because of the political bonds between BJP and TDP. The champion of ‘Telangana sovereignty’ does not appreciate the fact that the Act was passed by the Congress government against the will of TDP, if not BJP. And that the law is not expected to change its stripes depending on who comes into power in the next term. It is as if Madabhushi will not continue to function in the same way as Central Information Commissioner after the recent elections, since he was appointed during the Congress regime!

Madabhushi Sridhar, through his surmises and conjectures, is creating an uncalled for resentment against the move to implement a provision for safeguards that might have little or no impact on Telangana government, if the administration were to be ‘neutral and non-discriminatory’ in its administration of Hyderabad. I am hopeful that it will be. It is also important to note that this particular section entails a temporary arrangement, and will be rendered void in any case after ten years.

Lastly, the jurist crying hoarse over the alleged violation of the federal spirit of the Constitution is like devil quoting the scriptures. Only recently, he had thrown all his weight behind Article 3 which empowers the Centre to cut a state into slices, against the wishes of the state legislature concerned. One can’t have the cake and eat it too!

Why is Seemandhra on the boil?

For almost one month now, coastal Andhra and Rayalaseema regions of Andhra Pradesh have been on a boil. With little or no leadership from the political class, the agitation against the proposed division has gained a momentum of its own with people coming on to the roads voluntarily and rallying around the slogan of 'Samaikya Andhra (united Andhra)’.

The sudden unrest is the fallout of the announcement by the Congress Working Committee on July 30 last that Andhra Pradesh would be bifurcated to carve out a new state of Telangana.

Though Seemandhra – a recent expression denoting coastal Andhra and Rayalaseema  - has a population of 5 crore with another estimated 50 lakhs living in Telangana,  their unorganised and leaderless protests have not attracted national attention as the region is far away from the media radar – in contrast to Telangana agitation which has Hyderabad as its centre point.  

Even during the peak of Telangana agitation, the voice of Andhra was barely heard, while political parties of all hues (with the exception of CPM and MIM)), national leaders of opposing persuasions, intellectuals of the left, right and centre, activists from Arvind Kejriwal to Medha Patkar found the resonance from Hyderabad more forceful.

With division a fiat accompli, a sense of loss, betrayal and a sense of being wounded in the whole bargain left the people of Seemandhra clueless and dumb-founded.

Why are the people of Andhra and Rayalaseema so upset? Why are they on the roads? What is their problem if the state is divided?

First, it should be remembered that the road leading to the proposed division of AP was strewn with a minefield of misinformation, bitterness, enmity and dubious arguments, all carefully constructed over more than a decade.

Now, the question is whether the division of the state was based on these premises that the proponents of Telangana have been forcefully putting up all these years. No one – neither the CWC nor the UPA - said that it was not so. There lies the problem.

To begin with, take the elaborate falsifications spread by the Telangana protagonists about the backwardness of their region.

Few people are aware that the long-standing contention that Telangana remained a backward region in united Andhra was proved a barefaced lie by no less than an eminent committee constituted by the Centre. One of the terms of reference of Justice Srikrishna Committee was to “review the developments in the State since its formation and their impact on the progress and development of the different regions of the State”. And what did the committee of experts say after exhaustive study?

"It is a fact that most of the economic and developmental parameters show that Telangana (excluding Hyderabad) is either on par with or a shade lower than coastal Andhra; but once Hyderabad is included, the situation in Telangana is far better. Additionally, the rate of growth of most of the parameters of development has shown robust growth in Telangana. Coastal Andhra has natural advantages and a long history of development in agriculture, but it is the Telangana region which has shown commendable growth in agriculture during the past three-four decades. Thus, on the whole, it would appear that the deprived region is Rayalaseema not Telangana".

But the misrepresentation continues to be paraded everywhere as if it is a gospel truth.

And this is what hurts the Andhra people. They feel distressed as the Centre did not even bother to clarify that the announcement of separate Telangana was nothing to do with this false propaganda.

And then, the pile of allegations, accusations, insinuations and indictments that Seemandhra people had to suffer all through the Telangana movement.

TRS, in its relentless pursuit of regionalism, has projected Andhras as the born-enemies of Telangana, resorted to the most abominable abuse, used even the slightest opportunity to hammer existing prejudices, heaped humiliations, blackmailed politicians, officials, journalists, lawyers, doctors etc. by branding them as anti-Telangana, if they as much as made any feeble protest against innuendos.

“Looters, capitalists, land grabbers” were some of the choicest epithets used on a daily basis. “(Telanganawale) Jago-(Andhrawale) Bhago” is a popular expressed used by TRS to target the so-called Andhra migrants.

“CM Kiran can run a curry point in Hyderabad, we have no problem,” is how TRS chief KCR welcomes the announcement of bifurcation, in an obvious derogatory reference to the ubiquitous and popular food joints introduced in the capital by Andhra and Rayalaseema people.

And almost all other political parties remained mute spectators to this caricature of an entire region and people – caught as they were in a cleft stick of politics of expediency.

Given such a long history of manufactured animosity, how can the Centre now take a decision without providing a sense of closure to all the bitterness that was created for nearly a decade? That is the question that rattles Andhra.

Then there is the issue of Hyderabad. Only Telangana has an absolute right over the capital city, aver the T champions. And the Centre seems – from Andhra point of view - to have capitulated to this demand. It is the Seemandhra capitalists with vested interests in Hyderabad who are insisting on equal rights over the city, they allege.

Is it the whole truth?

There has been a huge movement of people, especially during the last 40 years, from Andhra and Rayalaseema regions to Hyderabad in search of education, training, employment, trade and business opportunities. The post-liberalisation period gave further fillip to this trend.  The tectonic shift that happened in the movement of people to the capital can be understood from the fact that under the delimitation of constituencies while Seemandhra lost 12 Assembly constituencies, Greater Hyderabad gained 11 Assembly seats. And this is according 2001 census. During the last 12 years, the migration to Hyderabad only increased multifold.

The flow of capital and entrepreneurial initiatives from Andhra and Rayalaseema can by no means be underestimated. Almost the entire film industry, owned majorly by Andhras, shifted from Madras to Hyderabad – their new capital - in 1970s. A significant number of hotels, hospitals, film studios, educational institutions, IT companies, infrastructure companies, pharma industries and media companies were established by people from Seemandhra.

Besides, as capital of Andhra Pradesh, Hyderabad became the natural choice – at the expense of Telangana and Seemandhra - for the establishment of very important national institutions and big ticket industry in the government sector. So much so that even the Indian National Center for Ocean Information Services (INCOIS), which should ideally be located in the coastal city of Vizag, is in Hyderabad.

“Hyderabad is ours,” the T protagonists keep on chanting. “No options, geeptions for Andhra employees,” provokes KCR in his maverick style. 

It is not merely the sentimental and emotional attachment that has caused anxiety and apprehensions in Andhra on handing over Hyderabad solely to Telangana. Hyderabad is currently the cash cow that makes Andhra Pradesh one of the largest states in the country in terms of GDP. The city rakes in half of the revenue of the state. While the total revenue of the state in 2012-13 is Rs 69,146 crore, nearly half of it – Rs 34,100 crore is accrued from Hyderabad alone.

“..Hyderabad district which is fully urbanized has grown at the cost of all the three regions and is now central to the economies of the three regions in Andhra Pradesh,” Sri Krishna Committee report said.

What will happen to Andhra and Rayalaseema without this lion’s share of state revenue? Would the boys and girls from Andhra continue to have access to national and international institutions based in Hyderabad for both education and employment? Will the big and small businesses owned by Andhra and Rayalaseema be allowed to conduct themselves without fear of blackmail? Without a mega city of their own, what will happen to the present and future generations of Andhra and Rayalaseema? Will their sons and daughters and relatives living in Hyderabad in large numbers – unofficial estimates vary between 30-40 lakh in Greater Hyderabad - from every nook and corner of Seemandhra be safe and sound when the city becomes the sole property of Telangana state?

These are the fears, concerns and worries that have pulled every section of society in Andhra and Rayalaseemar out of slumber and onto the roads. While political parties are desperately trying to catch up with the mood of the people, the Seemandra angst is manifest across the social, cultural and economic barriers.

Many Telangana activists and intellectuals deride that ‘samaikya (unity)’ cannot be a forced affair and that the Samaikyandhra agitation is an ‘artificial’ one. But any keen observer would see that ‘samaikya’ is only a code word in the ongoing agitation for fair treatment in the event of a division. Setting the record straight on accusations of exploitation and reasonable accommodation on Hyderabad are what the people of Andhra and Rayalaseema are looking for.